Mijn naam is Raisa, ik ben 33 jaar oud een nuchtere Hollandse meid die net over de grens in Kalmthout, België woont. Ik werk als expediteur bij een transportbedrijf. Mijn hobby’s staan op dit moment op non-actief (just like my social life), op het wandelen en online shoppen na dan.

Ennn doooorrrrrr,

9/2/2020 in de ochtend lag ik in bed, ik had beloofd om voor vrienden Surinaams te gaan koken die avond maar had de puf niet om op te staan. Net een week met zwangerschapsverlof (3 weken voor de uitgerekende datum 29/2/2020) alles ging geweldig en heb tot op de laatste dag nog fulltime door kunnen werken. Ik ben altijd iemand die gewoon doorgaat, de eerste 3 maanden stond ik dan ook vaak kotsend aan de kant van de weg onderweg naar mijn werk (1 uur heen en 1 uur terug rijden). En dan op het werk komen alsof er niks aan de hand was, en vervolgens een paar uur later denken “waar komt die zure lucht toch vandaan?” en zien dat je een pluk haar bent vergeten schoon te maken die nu inmiddels zo hard is als een ijspegel en je doormidden kunt breken.

ZAYN  

Maar goed, die ochtend dus rugpijn en ik nog denkende hèhè daar komen die zwangerschapskwaaltjes eindelijk na 8 maanden! Maar nee hoor een uur later bleken het gewoon weeën te zijn wat mijn vriendin mij vertelde aan de telefoon, want daar scheen je een app voor te hebben. Nou hop, nog ff mijn ziekenhuistas inpakken (ja inderdaad dit had ik uiteraard nog niet gedaan), andere vriendin gebeld die bij de bevalling aanwezig zou zijn en hop de auto in naar het ziekenhuis 14:00 uur daar. Daar aangekomen bleek ik 4 cm ontsluiting te hebben en ik mocht gelijk blijven. Zayn (ja, deze naam had ik al vanaf het begin en dit was ook geen geheim) was een sterrenkijker en dit was toch niet echt een heel prettig gevoel, dus toch maar een ruggenprik (wilde zo graag zonder). Daarna grootste lol met mijn vriendin gelachen over een stuk wat we aan het lezen waren “help mijn kind lijkt op een aardappel” en ik maar hopen dat mijn kind er niet als een aardappel uit zou komen! En uiteindelijk om 01:09 ‘s nachts was daar mijn Zayn… mijn Zayn zag er wel iets anders uit maar was dan ook met een zuignap ter wereld gekomen, hij hing er slapjes bij en huilde ook niet echt veel. Ze spraken ook gelijk uit dat ze zich zorgen maakte over zijn gesteldheid. Daarna begon hij toch te huilen gelukkig.

Down to earth

De vroedvrouw en gynaecoloog zeiden me dat zijn uiterlijk wel kenmerken vertoonde van een kind met het syndroom van Down, iets wat ik ook direct zag. Ik was nog niet zeker omdat zijn hoofd natuurlijk uit verband was gerukt door dat mens. De dagen die daarop volgden waren niet zeer aangenaam. Borstvoeding was best lastig, en de gynaecoloog en kinderarts stonden 3 x per dag aan mijn bed om me te vertellen dat als mijn Zayn het syndroom van down had het niet zo gek was dat hij niet uit de borst kon drinken omdat zijn spieren dan veel slapper waren. Of ik niet gelijk een test wilde doen om te zien of hij wel echt downsyndroom had. “NEE NEE NEE” laat mijn Zayn eens ff bijkomen van die zware bevalling en laat dat kind eens ff lekker met rust! Dat komt wel, alles op zijn tijd. Ik heb in de dagen die volgden flink afgekolfd, ik had melk voor 2 kinderen werd mij verteld en ik bleef maar proberen bij Zayn. Hij dronk kleine druppeltjes uit mijn borst en als het niet lukte gaf ik hem melk met een lepeltje of flesje. En daar kwam de kinderarts weer… tja ik twijfel toch wel hoor hij had een paar kenmerken namelijk een spreidteentje (die ik ook wel een beetje heb) en iets met zijn ogen, ook niet heel duidelijk want de dagen erna trok zijn gezichtje heel mooi bij en had hij prachtig grote ogen.

Soms heb je maar 1 iemand nodig

In België blijf je 4 dagen op de kraamafdeling. Gelukkig had ik 1 stagiaire die mij iedere dag kwam helpen met de borstvoeding. Die nam de tijd voor ons en was zo blij met haar; bij haar lukte het dus wel. En ze zei me dat het echt normaal was dat het moeilijk ging hij was tenslotte ook te vroeg geboren. Zij gaf mij kracht en zelfverzekerdheid. Ik wilde verder niemand op bezoek hebben. Alleen mijn ouders zijn langs geweest en voor de rest heb ik bij iedereen de boot afgehouden en ook tegen niemand verteld hoe en wat.

TEST

Toen brak de dag aan dat we naar huis mochten, de dag dat we toch hebben besloten om DE bloedtest te doen om te kijken of Zayn het syndroom van Down had. Zo gezegd zo gedaan en ik zei tegen iedereen “het maakt niet uit, zolang het maar gezond is.” Maar niks was minder waar, natuurlijk maakte ik me zorgen en hoopte ik dat mijn kindje “normaal” was net als ieder ander kind!

Thuis aangekomen begon ik dezelfde dag nog alles op te ruimen en te wassen. (achteraf gezien weg te lopen van mijn emoties) was toch behoorlijk zenuwachtig voor de uitslag die de week erop volgde, ik wilde nog steeds geen bezoek hebben totdat ik was bijgekomen en de uitslag wist…..