We zitten aan de keukentafel. Onze dochter van vijf en ik. Ze tekent. Allemaal poppetjes, met handjes als harken en de haren fier overeind. ‘Schrijf jij erbij wie het zijn?’ Tuurlijk. ‘Dit ben ik, dat is mijn broertje, heit staat daar en jij ernaast.’ Tot zover te volgen. Maar dan: ‘en dat is de baby, die komt uit je buik.’ HUH? Helemaal rechts heeft ze inderdaad een heel klein lief poppetje getekend. Ik ben flabbergasted. Want: twee dagen over tijd. Zou het dan echt…?

Oktoberkindje
Ze heeft gelijk. Ik voel het aan mijn lijf. Mijn hor(ror)monen, borsten en vermoeidheid. Just to be sure doen we nog een test. Mijn lief en ik. Het staafje kleurt roze. Twee streepjes 🙂 voorzichtig fantaseren we over de toekomst. Een oktoberkindje? Broertje, of zusje..? Nog een keer checken. Yep, twee streepjes en dus is nummer 3 op komst!

Kantjes en bandjes
Toen L. op komst was begon ik enthousiast met het verzamelen van kleurstalen. Liefst in pasteltinten, voorzien van wat strikjes, kantjes en bandjes. Een moodboard volgde. Elke aanschaf voor de baby werd zorgvuldig bij het moodboard gehouden. Ja, matchen moest het vooral wel. En dat is best een uitdaging als je nog niet wilt weten of het een jongetje of meisje is! De missie slaagde: het werd een prachtig babykamertje vol brocante zelf geverfde meubeltjes.

Cocoonen
En daar was ze: op een mooie lentedag in maart. Vijf jaar geleden. Een allerliefst meisje met een klein wipneusje en donkere kijkers. En verder: een heel hoog knuffelgehalte.  Wij wilden alleen bij haar zijn, zij wilde -zoals baby’s eigen- alleen maar bij ons zijn. Dag en nacht. Huid-op-huid. Drinken, heel veel darmkrampjes, verschonen, en weer drinken. Zodra we haar in de wieg legden begon ze te huilen. Pfff. En wat we ook probeerden (een kruik, wekkertje om de hartslag na te bootsen, een naar mij geurende pyjama) het hielp allemaal niet. Dus was de eerste draagdoek gauw gekocht. Een fantastische uitvinding die ik alle ouders van harte aan kan raden. Zo had ik overdag tenminste nog een paar handen vrij om bijvoorbeeld een babywasje op de lijn te hangen 🙂

Slaapfeestje
En het kamertje? Dat was vooral heel mooi. En werd het eerste jaar nauwelijks gebruikt. Toen haar broertje twee jaar later op komst was, kon hij zó in het kamertje (wat natuurlijk niet gebeurde), en kreeg zij een mooie roze meidenkamer.

Verhuizen?
Dus: op de vraag of we ook moeten verhuizen nu de kinderkamers ‘op’ zijn, kan ik alleen maar glimlachen. Nee hoor, we zijn intussen wel wijzer. Het eerste jaar zal ons ‘oktoberkindje’ toch fijn bij ons slapen en daarna slaapt het vast gezellig bij zijn grote broer of zus op de kamer. Dat lijkt me voor iedereen prettig. Onze oudste twee zijn toch geen doorslapers en komen graag even buurten ’s nachts. Kunnen ze dat straks gezellig samen doen en halen wij ook eens een nachtje door. Of is dat een utopie…? We zullen het zien!

In elk geval wordt er straks een fijn ‘verschoon’ hoekje ingericht in onze slaapkamer. Brocante en wit, dat dan weer wel 🙂

Liefs, Wybrich