Vanavond kreeg ik appje met een foto uit Nijmegen: Huize Heyendael paars verlicht op World Preemie day. Met de vraag of wij ‘ons prematuurtje’ vandaag wel had laten kiezen wat ze wilde eten 😉
We staan er niet iedere dag bij stil, maar op deze momenten wel. Het woord NICU is voor ons geen afkorting. Het is zoveel meer dat die vier letters. Een plek, een geur, alarmbellen, alle mensen die dag en nacht klaar stonden voor onze dochter, de vele onderzoeken en onze tijd in het Ronald Mc Donald huis. Tegelijkertijd staat het ook voor zoveel moois. Onze vrolijke meid, die iedere dag vrolijk door het leven rent. Dankzij de goede start, gezond is en kan doen wat 6-jarigen doen. En soms, op een avond als deze, denk je terug en lijkt de tijd te hebben stil gestaan. En denken we terug aan die periode, zomer 2014.
Twee uur eerder waren we nog volop bezig met onze geplande vakantie en belde ik tussendoor met de verloskundige. Enkel en alleen omdat de aardige dame van de pret-echo dit een paar dagen eerder met klem gevraagd had. Of ik meteen even wilde komen; de metingen die ik doorgaf, konden niet juist zijn.
We reden samen naar het ziekenhuis en werden bij aankomst opgevangen; de afdeling wist ervan. Extra controles om de groei te controleren waren al ingepland. De vermoedens van de verloskundige werden bevestigd; de groei liep extreem achter. Met 24 weken had onze kleine een groeiachterstand van 4 weken.
Geen vakantie, maar verplichte opname en een doorverwijzing voor het Isala ziekenhuis in Zwolle – afdeling Obstetrische High Care. Daar zou men besluiten welke behandelingen en zorg er nodig zouden zijn om de kleine zo lang mogelijk, maar ook verantwoord, in mijn buik te houden.
Een spannende tijd brak aan. De eerste twee weken moest ik volledige rust houden. Twee keer in de week moesten we voor uitgebreide controles naar Zwolle, met het verzoek om altijd een tas met kleding mee te nemen, omdat men op ieder moment kon besluiten tot opname.
Bij de derde controle was de Perinatoloog helder, “wij gaan je direct opnemen.” De flow meting bleek niet goed. Onze kleine dame was de beschikbare voeding aan het herverdelen. Het lichaam gaf voorrang aan de cruciale lichaamsdelen, waardoor er een asymmetrische groeivertraging ontstond. Er stroomt dan meer bloed richting de hersenen en het hart. Buikomvang en beenlengte liepen relatief een groter groeiachterstand op.
Om uit te sluiten dat er geen sprake was van een ernstige aandoeningen werd er besloten om een vruchtwaterpunctie te doen. Niet geheel zonder risico want een vruchtwaterpunctie kan in een klein aantal gevallen een vroeggeboorte tot gevolg hebben. Toch gaven de Neonatologen de voorkeur aan de extra informatie die de vruchtwaterpunctie zou opleveren. Beter goed voorbereid op de vroeggeboorte van een dysmature baby (baby met groeiachterstand). De ingreep viel mee, hoewel een naald in je buik geen fijn gezicht is. Op het scherm kon je zowel onze kleine meid, als de naald zien. Tegelijkertijd was ook zichtbaar hoe weinig vruchtwater er was, waar we nog meer wegnamen. Maar voordat we de resultaten van de vruchtwaterpunctie konden ontvangen werb besloten tot een andere ingreep.
Tijdens de wekelijkse controles was de flow meting dusdanig dat ik bij het zien van de beelden zelf al wist wat men ging besluiten. Die dag werd ons verteld dat we vrijdag 1 augustus ouders zouden worden. Op menig geboortekaartje staat de tekst: “Grote avonturen beginnen klein.”
Ter voorbereiding hadden we in de afgelopen dagen van de verpleging twee kleine stoffen popjes gekregen; eentje woog anderhalve kilogram en de kleinste slechts 1 kilogram. Lachend zeiden we nog: “Zo klein zal ze niet zijn.” We voelden ons rustig. Familie was ingelicht over de geplande keizersnede.
Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis hadden we al kennis gemaakt met de neonatologen, de NICU afdeling en waren ons de risico’s verteld. Men sprak over: 1/3, 1/3 en 1/3. Maar de echte betekenis van die statistieken is ons veel later duidelijk geworden.
